ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΜΝΟ

Την Κυριακή 9/4/2017, Κυριακή των Βαϊων, αμέσως μετά το πέρας της Θείας λειτουργίας, στο προαύλιο της Παναγίας Χώρας, θα πραγματοποιηθεί ο ετήσιος εορτασμός του Πετροπόλεμου.
Στην εκδήλωση θα παραστεί ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Παϊσιος, ο οποίος θα τελέσει επιμνημόσυνη δέηση.

Τον πανηγυρικό της ημέρας θα εκφωνήσει ο καθηγητής μουσικής κος Γεώργιος Χατζηθεοδώρου.
Η επέτειος αυτή σηματοδοτεί τη γενναία αντίσταση των Καλυμνίων αλλά και των Δωδεκανησίων την περίοδο της ιταλικής κατοχής, ενάντια σε κάθε μορφή βίας και καταπάτησης των ιδανικών τους. Ο Εμμανουήλ Καζώνης, όπως και άλλοι ανώνυμοι απλοί συμπολίτες μας, αναδείχθηκαν ήρωες και απέδειξαν το ελεύθερο και αδούλωτο πνεύμα τους.
Θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή και θα ακολουθήσει η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου.
Παρακαλείσθε να τιμήσετε με την παρουσία σας την ιερή αυτή εκδήλωση χρέους και τιμής προς τους αγωνιστές της περιόδου αυτής.
Τελετάρχης της εκδήλωσης ορίζεται ο υπάλληλος του Δήμου, κ. Βασίλης Διακομιχάλης.

Ο Δήμαρχος
Ιωάννης Αντ. Γαλουζής

 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟ

Απο ομιλία του συνταξιούχου εκπαιδευτικού κ. Κων/νου Μηνέττου σε εορτασμό της επετείου του Πετροπόλεμου, στον Ιερό Ναό Παναγιάς Χώρας (2014): «Μνήμη και χρέος οδήγησε σήμερα τα βήματά μας σ’ αυτόν τον ιερό και ιστορικό χώρο για τον εορτασμό του μεγάλου γεγονότος της αντίστασης της Καλύμνου στην προσπάθεια του Ιταλού κατακτητή να επιβάλει το Αυτοκέφαλο στις Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου.
Φυλλομετρώντας τις σελίδες της ιστορίας του νησιού μας, στεκόμαστε με έκπληξη και θαυμασμό στο κεφάλαιο Πετροπόλεμος του 1935. Μ΄ έκπληξη και θαυμασμό για το τόλμημα ενός σύγχρονου Δαυϊδ, της μικρής Καλύμνου ν’ αντιμετωπίσει ένα γιγάντιο και πανίσχυρο γολιάθ, την Ιταλική Αυτοκρατορία.
Στον αγώνα εκείνο η πίστη στις αξίες και τα ιδανικά, στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, αντιστάθηκαν στην καταπίεση, στον εξανδραποδισμό, στον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξίας, στην ωμή και απροκάλυπτη βία. Οι πέτρες και τα κοτρώνια εναντιώθηκαν στα φονικά όπλα θανάτου, οι απλοϊκές γυναίκες πολέμησαν πάνοπλους Ιταλούς καραμπινιέρους.

Το ύπουλο σχέδιο των κατακτητών αρχίζει το 1924, όταν υποκινούν το εκπαιδευτικό ζήτημα με την εφαρμογή του νέου σχολικού οργανισμού, που σήμαινε βαθμιαία κατάργηση της ελληνικής γλώσσας, και το εκκλησιαστικό, με πρότασή τους πιεστική να γίνει αυτοκέφαλη η Εκκλησία της Δωδεκανήσου και να χωριστεί από το Πατριαρχείο.
Απώτερος σκοπός τους να αποδυναμωθεί η Εκκλησία και χωρίς κύρος, στήριγμα και βοήθεια, ν’ αφεθεί έρμαιο στα χέρια τους, για να την υποτέξουν στον Πάπα.

Το δόλωμα των δήθεν προνομίων που θα παραχωρούσαν στα νησιά, στην περίπτωση αποδοχής του Αυτοκέφαλου, φαίνεται να ηχεί γλυκόλαλα στ’ αυτιά των τριών μητροπολιτών της Δωδεκανήσου χωρίς όμως να εκδηλώνεται κάποια πρόθεσή τους. Αλλά και από τον ίδιο τον λαό στην αρχή δεν υπάρχουν αντιδράσεις, αφού οι κάτοικοι των νησιών δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και ποια τα καταχθόνια σχέδια των κατακτητών.

Το Πατριαρχείο με τους κατά καιρούς Πατριάρχες , παρά τις ισχυρές πιέσεις, διαρκώς αναβάλλει να πάρει απόφαση στο καυτό θέμα, ενώ ο Πατριάρχης Φώτιος απαιτεί τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος του δωδεκανησιακού λαού, μόνου αρμόδιου να εγκρίνει ή να απορρίψει μια τέτοια σημαντική απόφαση. Τέτοιο δημοψήφισμα όμως δεν είναι δυνατό να επιτρέψουν να γίνει οι Ιταλοί, αφού γνωρίζουν εκ τω ν προτέρων την καθολική άρνηση των ορθόδοξων Ελλήνων νησιωτών.
Έτσι το ζήτημα του Αυτοκέφαλου για μερικά χρόνια αποσύρεται από το προσκήνιο, για να επανέλθει και πάλι οξύτερο το 1934, οπότε οι τρείς μητροπολίτες συγκεντρώνονται ξανά στη Ρόδο, για να επανεξετάσουν το θέμα και την πρόθεση μάλιστα να το εφαρμόσουν πραξικοπηματικά, έστω και χωρίς την έγκριση του λαού και του Πατριαρχείου.
Οι κινήσεις αυτές των επικεφαλής της Δωδεκανησιακής Εκκλησίας κάνουν σχεδόν στο σύνολό τους τους ιερείς μας να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην Αρχή της τοπικής Εκκλησίας, να διαφωνήσουν ανοικτά και ριζικά με το Δεσπότη τους και να αρνηθούν να υποκύψουν στις πολλαπλές ιταλικές πιέσεις.

Στις 19 Οκτωβρίου του 1934, μέσα στον Ιερό Ναό της Υπαπαντής, μαζεύονται οι ιερείς της Καλύμνου και υπογράφουν έγγραφο με όρους σκληρούς, τους οποίους και ορκίζονται να τηρήσουν. Με το έγγραφο αποκηρύσσουν τον Μητροπολίτη τους Απόστολο, υπόσχονται να αγωνιστούν μέχρι θανάτου, για τη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας, διακηρύσσουν την απόφαση να κλείσουν τις εκκλησίες, σε περίπτωση σύλληψης, έστω και ενός ιερέα και να απέχουν από οποιαδήποτε ιεροτελεστία, ενώ αναλαμβάνουν την ευθύνη της ενημέρωσης και το ξεσήκωμα του ορθόδοξου λαού.

Τώρα πια και ο θρησκευόμενος λαός, με το αλάνθαστο ένστικτό του, αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο που διατρέχει η ορθόδοξη χριστιανική πίστη και λατρεία και ξεσηκώνεται, επαναστατεί. Είναι έτοιμος, έναντι πάσης θυσίας, να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσιά του.
Ιδιαίτερα σκληρή γίνεται η στάση των ιερέων της Καλύμνου, που αναγκάζουν τον Μητροπολίτη Απόστολο να αυτοεξοριστεί στη Λέρο, χωρίς όμως αυτό να λύνει το πρόβλημα με το Αυτοκέφαλο.
Η σύγκρουση ανάμεσα στους κατακτητές και το λαό φαίνεται αναπόφευκτη.
Το προανάκρουσμά της έρχεται στις 18 Ιανουαρίου του 1935, όταν οι καραμπινιέροι επιχειρούν να συλλάβουν μέσα στον Ιερό αό της Παναγιάς του Χωριού τον παπά Τσουγκράνη, επειδή τον θεωρούν πρωταίτιο και πρωτεργάτη της επαναστατικής ατμόσφαιρας σ’ όλο το νησί, αλλά και γιατί γνωρίζουν το κύρος και την επιβολή του στους κατοίκους του νησιού και ιδιαίτερα της Χώρας.
Απ’ εδώ και μπρος αρχίζει ο αγώνας. Αγώνας, όπου πρωτοστατούν οι γυναίκες!

Μυθιστορηματική και περιπετειώδης γίνεται η φυγάδευση του Ιερέα, που συμβολίζει το πνεύμα της εθνικοθρησκευτικής αντίστασης. Την απροκάλυπτη καταδίωξή του από τους Ιταλούς, ακολουθεί η απόφαση των ιερέων του νησιού να κηρυχθεί σε διωγμό η Εκκλησία και να κλείσουν οι Ιεροί Ναοί.

Κι έτσι ένας κόσμος δεμένος τόσο σφικτά με την εκκλησία, ζυμωμένος με τον ήχο της καμπάνας σε θλίψη ή σε χαρά, δέχεται αδιαμαρτύρητα το σκληρό αυτό μέτρο και μ’ αυτή τη βαριά του σιωπή αντιτάσσεται στη βία του πανίσχυρου δυνάστη.

Κι ο δυνάστης εξοργίζεται! Μηχανεύεται τρόπους και μέσα αντίδρασης. Και βρίσκει εφιάλτες δύο ιερείς με ολίγα μίσθαρνα όργανα των κατακτητών που τους υπηρετούν τυφλά, για να χτυπήσουν τις μέχρι τότε βουβές καμπάνες του Χριστού, την Παρασκευτή του Ακαθίστου, 5 του Απρίλη. Για τους λίγους εκείνος επίορκους το επίθετο «καμπανέλος» γίνεται στίγμα ντροπής και αιώνιας σπίλωσης.
Ξεσπά τότε το μεγάλο κακό!, η τριήμερη εθνικοθρησκευτική αντίσταση της Καλύμνου, ο γνωστός Πετροπόλεμος, που κορυφώνεται την Κυριακή 7 τ’ Απρίλη. 

Οι γυναίκες μαζεύονται στην άσπα του Αη-Νικόλα και γίνονται τρεις σειρές. Η πρώτη κατρακυλά πέτρες στη σαούρα του Αη-Βασίλη. Η δεύτερη μεταφέρει τις πέτρες με τσουβάλες ή μέσα στο καλύμνικο φουστάνι, στις γυναίκες της τρίτης σειράς, που ’ναι στην πρώτη γραμμή, στο Μαράσι.
Με το ξεφέξιμο αρχίζει η επίθεση στους καραμπινιέρους της πλατείας με πέτρες κι ολόκληρες κοτρώνες. Σε κάποια στιγμή έρχεται στην πρώτη γραμμή ο βοσκός Μανόλης Καζώνης και μπαίνει αμέσως στη μάχη. Οι πέτρες του δε χάνουν το στόχο τους, τα πόδια, το κεφάλι, το σώμα των Ιταλών, τρελλαίνοντάς τους με τα φοβερά κτυπήματά του. Σε κάποια στιγμή όμως που σηκώνεται για να εκσφενδονίσει τον κεραυνό του, κάποιος Ιταλός τον σημαδεύει, μια σφαίρα βουϊζει, τον βρίσκει στο κεφάλι και ρίχνει κάτω νεκρό το παλικάρι, βουτηγμένο στα αίματα.
Ο πετροπόλεμος ευθύς σταματά. Το μοιρολόϊ αρχίζει!!
Το βοσκαρούϊ της Καλύμνου ποτίζει με το αίμα του το δέντρο της πίστης και της λευτεριάς. Όλο το νησί κλαίει τον πρωτομάρτυρα της ηρωϊκής πρωτόγνωρης εκείνης αντίστασης.

Τον θάνατό του ακολουθεί, την ίδια κιόλας νύχτα, η κήρυξη τιυ στρατιωτικού νόμου, που γίνεται η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου για το νησί, μια και οι ιταλικές αρχές συλλαμβάνουν και μπαρκάρουν για τις ανήλικες φυλακές της Κω αδιάκριτα παπάδες, δασκάλους, καθηγητές, εμπόρους, μορφωμένους κι αμόρφωτους, θεωρώντας τους πρωταίτιους για το πρωτάκουστο ξεσήκωμα των γυναικών της Καλύμνου, που ρεζίλεψαν την αυτοκρατορία τους.
Ανάμεσα στους πρώτους συλληφθέντες όσοι συχνάζουν στο Αναγνωστήριο ΑΙ ΜΟΥΣΑΙ, αφού αυτούς υποπτεύονται σαν υποκινητές της αντίστασης. Και πράγματι είναι εξακριβωμένο ότι οι πρωτοστάτες και εμψυχωτές εκείνου του αγώνα ήταν όλοι τους μέλη του Αναγνωστηρίου, μονίμως στιγματισμένοι για κάθε εθνική πατριωτική δράση. Η οργή κατά του εφιάλτη τους, που ήταν το Πνευματικό μας Σωματείο, γίνεται η αφορμή για το οριστικό του κλείσιμο.
Δεκάδες από τις πιο έγκριτες εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής της εποχής εκείνης, με ανταποκρίσεις τους αναφέρονται στα γεγονότα της Καλύμνου και στην ηρωϊκή αντίσταση των άποπλων γυναικών».
«…..Μπροστά λοιπόν στην αδάμαστη θέληση, την καρτερία και ακλόνητη πίστη του λαού μας, οι κατακτητές αναγκάζονται να υποχωρήσουν, εγκαταλείποντας πια κάθε απόπειρα επέμβασης στα εκκλησιαστικά πράγματα της Καλύμνου και της Δωδεκανήσου».