ΒΑΚΙΝΑ ΒΟΛΟΝΑΚΗ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΥΜΝΟ ΣΤHN ΙΝΔΙΑΝΑΠΟΛΗ

Από την Κάλυμνο, στην Ινδιανάπολη και την κορυφή του Εθνικού Κολεγιακού Πρωταθλήματος. Η Βακίνα Βολονάκη μιλά στο sdna.gr για την κατάκτηση του NAIA, τη ζωή στην Αμερική και το δικό της... κυνήγι της ευτυχίας.

Πριν από τρία χρόνια, η Βακίνα Βολονάκη, αποφάσισε να βάλει τέλος στην μακρά αγωνιστική της καριέρα. Δύσκολη απόφαση για κάθε αθλητή, δύσκολη και για τη Βακίνα που ακόμη δεν έχει καταφέρει να αποβάλει το... μικρόβιο της παίκτριας από μέσα της.

Ήξερε καλά όμως τι έκανε... Πριν προλάβει να κρεμάσει τα μπασκετικά της παπούτσια, είχε ήδη στόχους και κυρίως είχε όνειρα. Ήξερε ότι θα τα κυνηγήσει, ακόμη και αν αυτά προϋπέθεταν να βρίσκεται πολύ, μα πολύ μακριά από την αγαπημένη της Κάλυμνο και τους δικούς της ανθρώπους. Ετοίμασε τις βαλίτσες της για την Ινδιανάπολη. Εκεί θα ξεκινούσε την καριέρα της στην προπονητική, εκεί θα ξεκινούσε το ταξίδι με προορισμό το όνειρό της.

Πριν από περίπου δύο εβδομάδες και μετά από τρία χρόνια στην Αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, κατέκτησε το Εθνικό Πρωτάθλημα Κολεγίων (NAIA) δεύτερης κατηγορίας, ως βοηθός προπονητή στη γυναικεία ομάδα των «Ιπποτών» του Marian University Indianapolis. Το sdna.gr μίλησε με την κόουτς Βολονάκη για την κατάκτηση του τίτλου, τη ζωή στην Αμερική, το μπασκετικό παρελθόν, αλλά και το μέλλον της στην προπονητική.

Αν κάποιος ψάξει να βρει ορισμένες πληροφορίες για το πρωτάθλημα NAIA, θα ανακαλύψει ότι σε αυτό συμμετέχουν περισσότερα από 300 κολέγια από ολόκληρη την Αμερική. Η πορεία του Marian University στο Πρωτάθλημα ήταν μακρά, περιελάμβανε πολλούς αγώνες, σκαμπανεβάσματα και στο τέλος, την κατάκτηση της κορυφής.

«Είμαι τρία χρόνια στην Αμερική και μου πήρε αρκετό χρόνο να καταλάβω πώς λειτουργούν εδώ, καθώς οι ομάδες τους είναι τα πανεπιστήμια. Κάθε πανεπιστήμιο παίζει στη δική του περιφέρεια που αποτελείται από περίπου δέκα ομάδες. Από εκεί και πέρα ο προπονητής είναι υποχρεωμένος να βρει και άλλα παιχνίδια για την ομάδα του κατά τη διάρκεια της σεζόν και αυτά μετράνε στο τέλος για την τελική κατάταξη που θα έχεις ενόψει του εθνικού πρωταθλήματος που διεξάγεται κάθε Μάρτιο. Κάθε μία-δύο εβδομάδες ψηφίζουν όλοι οι προπονητές για τις κατηγορίες πού θεωρούν ότι βρισκόμαστε ανάλογα με το ρεκόρ νικών-ηττών και τον βαθμό δυσκολίας των παιχνιδιών που παίζουμε», είπε αρχικά στο sdna.gr η Βολονάκη.

«Το Marian University βγήκε πρώτο στην περιφέρειά του και ενώ βρισκόμασταν στην τρίτη θέση όλης της Αμερικής, κάναμε κάποιες χαζές ήττες που μας πήγαν στην ένατη θέση. Οπότε όταν φτάσαμε στις 32 καλύτερες ομάδες, το πρόγραμμά μας ήταν δύσκολο. Στους «8» παίξαμε με την νο.1 ομάδα, τους κερδίσαμε και συνεχίσαμε μέχρι να κατακτήσουμε τον τίτλο».

Η Βακίνα προέρχεται από αθλητική οικογένεια. Ο αδερφός της, Δημήτρης, έπαιζε ποδόσφαιρο, είχε αγωνιστεί και στην ΑΕΚ, ενώ η αδερφή της, Φωτούλα έπαιζε μπάσκετ. Εκείνη είχε ανακαλύψει σε ένα σχολικό πρωτάθλημα η Ακαδημία Ηλιούπολης, στην οποία λίγα χρόνια αργότερα ενσωματώθηκε και η μικρότερη Βακίνα. Με την Ακαδημία έκανε και το ντεμπούτο της σε ευρωπαϊκή διοργάνωση για να ακολουθήσει η μεταγραφή στον Α.Ν.Ο. Γλυφάδας, με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 2002 και το 2003.  Σειρά είχαν οι Εσπερίδες, ο Αστέρας Εξαρχείων, ο Αθηναϊκός, με τον οποίο τη σεζόν 2009-2010 κατέκτησε το triple crown (Εurocup, Πρωτάθλημα, Κύπελλο Ελλάδας), η ΦΕΑ αλλά και οι ισπανικές Μπούργκος, Οριόν Γκαλντακάο και Κονκουέρο Ουέλβα. Τελευταίος της σταθμός η σουηδική Σόλνα Βίγκινς.

«Στην Ινδιανάπολη όμως πώς βρέθηκε;», είναι η ερώτηση που εύκολα προκύπτει. «Ανέκαθεν σκεφτόμουν τι θα έκανα όταν σταματούσα το μπάσκετ. Ναι μεν τελείωσα φυσικοθεραπεία, αλλά θεωρώ ότι το έκανα απλά για να το κάνω γιατί ήξερα ότι ήθελα να προπονήσω και να ασχοληθώ ενεργά με το μπάσκετ. Σκεφτόμουν να το δοκιμάσω στην Ευρώπη, οπότε έκανα κάποιες επαφές με τις ομάδες στις οποίες είχα αγωνιστεί. Ήμουν όμως τυχερή να έχω συμπαίκτρια στον Αθηναϊκό την Κέιτι Τζέραλντς και μαζί της είχα κάνει πολλές συζητήσεις για το ότι θα ήθελα να κοουτσάρω στο μέλλον και αυτό ήθελε και εκείνη. Τα αδέρφια μου με κορόιδευαν τότε, αλλά το 2013 όταν έπαιζα στη Σουηδία, με πήρε τηλέφωνο η Κέιτι και μου είπε: ¨έχω κάποιους τραυματισμούς, δεν θα συνεχίσω να παίζω, έχω μια πρόταση από το Marian University, τι λες και εσύ;¨. Φυσικά δέχτηκα και κάπως έτσι έγινε».

Κουβαλώντας πλέον στις πλάτες τρία χρόνια εμπειρίας ως προπονήτρια στις ΗΠΑ, της ζητήσαμε να συγκρίνει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι προπονητές σε Ευρώπη και Αμερική. «Νομίζω ότι στην Ευρώπη γίνεται καλύτερη δουλειά από θέμα προπόνησης. Εδώ, στο κολεγιακό πρωτάθλημα, στο NBA ή το WNBA, οι παίκτες πάνε ουσιαστικά από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ακόμη και τα καλοκαίρια που τα παιδιά γράφονται σε ομάδες, και πάλι το ένα παιχνίδι ακολουθεί το άλλο. Δεν προπονούνται τόσο πολύ για να γίνουν καλύτεροι παίκτες. Η Αμερική είναι όμως η μητέρα των sports, δίνουν πολλά χρήματα και μεγάλη έμφαση στον αθλητισμό.

Για να μιλήσω με ένα παράδειγμα: είδα πώς λειτουργούν οι προπονητές των κολεγίων και το εκτίμησα απίστευτα πολύ. Έρχονται κάποια mail που λένε ότι η τάδε παίκτρια από το τάδε χωριό έχει προσόντα και ο προπονητής πάει εκεί και βλέπει την παίκτρια και αν είναι καλή την παίρνει. Στην Ελλάδα δυστυχώς τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις παίζουν και άλλοι παράγοντες ρόλο. Στην Αμερική δεν χρειάζεται να γνωρίζεις κάποιον για να προχωρήσεις. Αν είσαι ένα ταλέντο, θα παίξεις, απ' όπου και αν προέρχεσαι» 

Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να ισχύει και στην περίπτωση των προπονητών. Από την Κάλυμνο, στην Αθήνα, την Ευρώπη, την Ινδιανάπολη και μετά πού; Στόχος της κόουτς Βολονάκη είναι να εξελίσσεται συνεχώς και να καταφέρει να προπονήσει σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο. Όσο για την επιστροφή της στην Ελλάδα, αυτή μάλλον δεν βρίσκεται στα πλάνα της, καθώς το χαμόγελό της σε σχετική ερώτηση τα… είπε όλα.

«Πλέον, θεωρώ ότι το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα. Είμαι σε ένα μέρος που η πολιτεία δίνει μεγάλη βαρύτητα στον αθλητισμό, η κατάσταση είναι ιδανική και στόχος μου ως προπονήτρια, είναι να κοουτσάρω σε κολέγιο ακόμη υψηλότερης κατηγορίας. Πάντως, η μετάβαση από παίκτρια σε προπονήτρια είναι πολύ δύσκολη, καθώς έχουν περάσει τρία χρόνια και ακόμη νομίζω ότι βρίσκομαι σε αυτό το στάδιο. Είναι πολύ δύσκολο να διώξω την παίκτρια από μέσα μου. Κάθομαι στον πάγκο και υπάρχουν στιγμές που θέλω να μπω μέσα και να παίξω».

Η ζωή στην Ινδιανόπολη φαντάζει ιδανική, ωστόσο πολλά είναι όσα έχει πεθυμήσει από την Ελλάδα η Καλυμνιά προπονήτρια. «Μου λείπουν τα πάντα. Καταρχάς, η οικογένειά μου. Πάντα ήμουν μακριά τους, αλλά τώρα που το ταξίδι της επιστροφής διαρκεί 14-15 ώρες, είναι ακόμη πιο δύσκολο. Φυσικά μου λείπει πολύ η θάλασσα, αφού μεγάλωσα σε νησί, αλλά και ο ήλιος. Εδώ σε μία ώρα μπορεί να βρέξει, να ρίξει χαλάζι, να χιονίσει, να βγάλει ήλιο. Μου λείπει και ο τρόπος διασκέδασης γιατί εδώ ως προπονήτρια, δεν μπορώ να βγω στα μέρη όπου συχνάζουν και οι παίκτριές μου».

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας, η Βακίνα Βολονάκη θέλησε να δώσει τη δική της συμβουλή στους νέους που ξεκινούν το δικό τους… κυνήγι της ευτυχίας. «Θέλω να πω κάτι που θα ακουστεί λίγο κοινότυπο, αλλά η μόρφωση και το πανεπιστήμιο είναι το Α και το Ω. Όταν έφτιαξα τα χαρτιά μου για να με προσλάβουν εδώ, το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν ήταν αν έχω πτυχίο πανεπιστημίου. Μου φάνηκε περίεργο και μου είπαν:¨Αν έρχεσαι σε πανεπιστήμιο για να κοουτσάρεις, πώς θα το κάνεις αν δεν έχεις τελειώσει εσύ η ίδια πανεπιστήμιο;¨. Οπότε αν δεν είχα το πτυχίο μου στη φυσικοθεραπεία, δεν θα με είχαν πάρει. Αυτό που λέω είναι ότι πρώτος στόχος είναι να τελειώσεις το σχολείο, να μπεις στο πανεπιστήμιο και από εκεί και πέρα κυνήγα το όνειρό σου γιατί μπορείς να συνδυάσεις αυτά τα πράγματα. Δεν είναι εύκολο, αλλά ήταν εύκολο δεν θα άξιζε. Αυτό έκανα και εγώ και τα κατάφερα».